1 nov 2011

Dani


Alguien nos dijo que te fuistes como las hojas de otoño cuando se desprenden, en silencio, pero con mucha belleza, color dorado y dejándonos tu luz.
Toda la vida serás nuestra luz

Aos poucos, cando as bágoas nos deixen, iremos subindo as fotos de Dani que temos no club. Se ti tes algunha e queres que estea nesta páxina, podes enviala a xadrezlaroca@yahoo.es ou agustinalva@gmail.com.
Podes deixar unha mensaxe en "comentarios" ou nos correos anteriores.

87 comentarios:

  1. El 8 de Noviembre del 2008 fui a mi primer torneo del circuito gallego de ajedrez en Valga (Pontevedra) con Mireya. Acudía con los nervios propios de un primerizo(¡era mi primer torneo también!)y lo que allí me encontré fue una gran familia que nos acogió con los brazos abiertos.
    Aquel primer torneo me enganchó al ajedrez, y ese recuerdo me ha acompañado desde entonces. No éramos muchos, en total 11 laroqueiros (entre jugadores, padres y madres) que acabamos comiendo juntos en un bar que Mary e Inés habían encontrado. Había sido una mañana muy fría y muy difícil tanto para Mireya como para mi y aquellos momentos fueron, simplemente, un maravilloso regalo. Aún me acuerdo que, tras la comida, hicimos pleno laroqueiro: Paula,
    Lúa, Mireya, Breixo, Dani e incluso yo conseguimos vencer: 6 de 6.
    En aquel grupo estaba un chaval de 10 años que estaba realizando, según sus propias palabras:"¡el peor torneo de mi vida!". Ciertamente no fue su mejor campeonato, pero la alegría, la ilusión, el ánimo que mantenía para seguir luchando nos daba un ejemplo
    a los que, como yo, estábamos en nuestra primera batalla. Luego lo he tenido como compañero de clase, rival y sobre todo como ¡luchador infatigable!. Simplemente gracias,

    Juan Represa (¡un ajedrecista profano que tiene que seguir luchando!)

    ResponderEliminar
  2. ¡Un fuerte abrazo a la familia del Club Laroca de Ajedrez!, en especial a Inés, a Rafa y a Paula.

    ResponderEliminar
  3. A Dani nada le hacía más ilusión los sábados por la mañana que acudir a su actividad favorita.Lo disfrutaba mucho y tenía grandes amigos entre vosotros.Os va a echar de menos pero yo creo que va a hacer partidas de ajedrez con las estrellas y desde allá donde esté os va a acompañar en vuestros torneos para que jugueis muy bien. No lo olvideis nunca campeones!!!. Inés Rafa y Paula

    ResponderEliminar
  4. Dende o club xadrez ourense unímonos á familia de Dani e os seus compañeiros do club Laroca para, dalgún xeito, achegarvos o noso alento nestes momentos tristes.
    Dani era un rapaz con enerxía e cun sorriso moi comunicativo, así o imos lembrar sempre.
    Unha aperta moi forte e afectuosa
    Elías Glez.

    ResponderEliminar
  5. Onte, antes do funeral de Dani, fomos plantar tres árbores. Díxome alguén que entende que é un momento bo para plantar, pois a lúa está na enchente e a choiva que está caendo axudará a que prendan. Sacamos unhas fotos e decidimos que aquelas ían ser as árbores de Dani. Como as condicións son propicias, coido que esta semana vou plantar outras dúas. Cinco coido que é un bo número, aínda que Dani era o número 1, no xadrez, na viola e ata no fútbol (sempre xogaba de porteiro). Pero prefiro que sexan cinco.

    ResponderEliminar
  6. Gracias, nos llena de emoción porque así sabemos que Dani no solo estará en nuestros corazones...quiero ver esas arbores.Gracias gracias de todo corazón MAMA DE DANI

    ResponderEliminar
  7. Desde a Federación Galega de Xadrez, a súa Xunta Directiva e en nome do Xadrez Galego; queremos expresar o noso máis sentido pésame, tanto ó Club Xadrez Laroca como a súa familia, ante o falecemento do seu xoven xogador Daniel Da Rocha Prol e brindar noso apoio nestes momentos de sufrimento.

    ResponderEliminar
  8. Coñecín a Dani ala polo 2003 ou 2004. Desde o principio chamáronme a atención as súas aventuras naquel grupo de teatro do colexio maxistralmente dirixido por Peter (Paiaso sen Fronteiras) e nas nosas primeiras clases de xadrez no club. El debutaba como alumno e eu debutaba como “profe”. Evidentemente ensinoume el moito máis do que eu fun capaz de transmitirlle.
    As comparacións son odiosas, pero hai parecidos innegables: Loiro, miúdo de corpo, cun sorriso sempre na cara e tan valente como simpático... Por Tutatis!!! Aquel neno era a viva imaxe de Astérix. Dende aquela intentei seguir tódalas súas correrías, e sempre que puiden participei nelas. Lembro xornadas de gloriosas vitorias xadrecísticas (tamén houbo ocasións de “saír por patas” na procura de poción máxica). Lembro cando compuxo “A mi manera” en 2º de viola no conservatorio de Gondomar e o seu solo de viola en “Viva la vida” de Could Play coa Orquestra Sinfónica de Nigrán.
    Ao igual que o heroe galo, cando un amigo dicía Vamos? Dani dicía cuando y donde e xa estaba liada: unha partida de xadrez, de cartas, de DS, de fútbol, de baloncesto ou como, cando xunto con outros “galos da aldea”, foi falar de libros con (Julio Cesar) , perdón co Presidente da Xunta, antes de irse a explorar Europa (que esa tamén debeu ser boa).
    Sempre tivo un talento enorme para o xadrez. Nas longas partidas da Liga, e nas últimas roldas dos torneos, cando o cansazo pasa factura, era cando Dani máis me lembraba a Astérix. Apuraba o resto de poción máxica que puidese quedarlle e baleiraba no taboleiro todo o seu enxeño e a súa enerxía, reservando unicamente o imprescindible para colocar o material, darlle a man ao rival e dicirlle aquilo de “suerte para la próxima”. Nalgunhas ocasións, a batalla era tan épica que a miña vena “laroqueira” acadaba dimensións imposibles.
    A súa poción máxica non a elabora un druída. Faina el e a súa familia: O seu pai Rafa de quen herdou o sorriso, a súa nai Inés de quen herdou a coraxe e a valentía e a súa irmá Paula, que é tan guapa e simpática coma el ou máis, se cabe. A fórmula tampouco é secreta. Eu, a miña familia e amigos comúns, facémola e consumímola xuntos moitas veces. Pódese facer en calquera sitio e é moi doado: Sácase un pouco de cariño e esténdese ben para que chegue o mais lonxe posible, agárdase un pouco para que prenda e vanse engadindo capas segundo che guste, máis cargada ou menos.

    Pois xa ves Dani, aquí estamos rodeados outra vez polos campamentos romanos de Dolorum, Penarum, Tristezarum, e Desacougorum pero como diría Astérix:

    Están tolos estes romanos se pensan que son quen de levar o noso sorriso e as nosas ganas de vivir. Por Tutatis!!!

    Agustín
    Eterno aspirante a Obélix

    ResponderEliminar
  9. O teu compañeiro de equipo, de partidas, adestramentos, de torneos... o teu amigo, por moitos xaque mates e derrotas, alegrías e lágrimas, non te esquece.
    Por ti, vai este sorriso debuxado con recordos.
    Por todos os demais, a partida continúa.
    Breixo

    ResponderEliminar
  10. Grazas por todo o que me ensinaches
    Breixo

    ResponderEliminar
  11. Desde Ourense, el Club Xadrez Loureiro os hace llegar todo su apoyo para la familia, el Club y los amigos de Dani.
    Un abrazo,
    Juan José Arellano.

    ResponderEliminar
  12. Conoci a Dani y a Paula en el club de Xadrez Laroca cuando empecé a jugar "en serio" a los 7 años. Siempre me ha encantado jugar y compartir con ellos torneos, clases, partidas... de la DS y lo que surgiera.
    Querida Paula: Se fuerte y cuenta conmigo para lo que quieras (Dani nos acompañará).
    Mireya R.P. (vuestra amiga para siempre)

    ResponderEliminar
  13. Partidas e risas os sábados pola mañá, xuntos nas victorias e derrotas da liga, unha chea de torneos, partidas na DS, comidas no monte aloia... Moreas de recordos xunto a ti dende pequenos, recordos verdadeiramente felices. Xunto a eses recordos, sempre estarás ao noso carón, en cada recuncho dos nosos corazóns,recordándonos que sexamos sempre tan felices coma conseguías que fósemos estando xunto a ti. :)
    Lúa

    ResponderEliminar
  14. Sempre lembrarei ese sorriso medio tímido, medio pillabán a ombreiros de seu pai.
    O meu agarimo no seu recordo para Inés, Paula e Rafa.
    Mari

    ResponderEliminar
  15. Amigo Dani, llegaste como un niño a este Club, allá por el año 2005, pero con tus trece añitos has sido capaz de regalarnos todo lo que se hubiera podido esperar del más Grande entre los Hombres: compromiso, simpatía, compañerismo, alegría (ese Don tan maravilloso), y la más inquebrantable de las lealtades para con todos nosotros, tus amigos laroqueiros...
    Todos nos hemos quedado algo "empequeñecidos" desde que nos has dicho adiós..., pero mañana será otro día. Y mañana tenemos que ser capaces de pensar en tí y sonreir como tú lo hacías, y tenemos que sentirnos dichosos por cada uno de los momentos que hemos compartido contigo. Cada uno de esos momentos ha sido un Grandísimo Regalo y por eso te prometo que siempre te llevaremos en nuestro Corazón. En cualquier evento, en cualquier competición, en cualquier alegría y desánimo que el mundo del ajedrez pueda depararnos tu Estrella siempre brillará sobre nosotros, y te recordaremos con dulzura y admiración... te recordaremos con Amor.
    Gracias por todos esos momentos que nos has regalado; gracias a tí a tu familia.
    Sois maravillosos.

    ResponderEliminar
  16. Como Padre de DANI necesito daros las gracias por la increible demostración de cariño que nos llega de todos los que lo conocian y que ahora es realmente un consuelo donde refugiarnos.
    Le gustaba el ajedrez pero yo creo que realmente lo que adoraba era esa familia que se fue formando durante tantos años y desde muy niños con la que tantos dias de trabajadas victorias, terribles derrotas y muchiiiiisimos juegos y risas ha compartido. Ante un torneo a la vista era dificil proponer otro plan de fin de semana... DSs cargadas y ruta para conseguir el máximo de puntos. La culpa ha sido de unos profes maravillosos que enseñaban mucho más que un juego y han hecho un equipo de amigos dispuestos a compartirlo todo.
    Creo que no me equivoco si comparo su vida como una partida abierta, arriesgada, valiente, victoriosa ... quiero pensar que nunca imaginó la derrota y eso le permitió ser feliz y no tener miedo al mañana. Me reconforta pensar que se durmió con ese sentimiento de victoria y está esperando a despertarse para continuar su partida.
    Me siento el padre más orgulloso del mundo. Me ha regalado tanta felicidad que no se me acabarán nunca sus buenos recuerdos y vivirá con nosotros para siempre.
    Estoy seguro de que lo único que os pediría Dani es que continuaseis jugando con él... sentid que está a vuestro lado como siempre y dibujadle una sonrisa para que se sienta bien.

    ResponderEliminar
  17. DESEO CONTAROS LA HISTORIA DE DANI...

    A los tres meses de nacer Dani nos dijeron que su salud era frágil y que su corazón necesitaba unas cuantas reparaciones para poder funcionar. Fue un golpe muy duro porque era un bebé muy deseado. Habíamos esperado tres años y ya era el momento de compartir nuestra vida con alguien más que con nosotros mismos. Y así fue que nuestra estrellita empezó a brillar.

    Durante el primer año y medio de vida tuvo que pasar por tres intervenciones de las cuales siempre salió airoso despues de unas rápidas recuperaciones en el hospital.

    A partir de ahí Dani fue un niño feliz , discreto y tranquilo y con unas ganas enormes de vivir. Cuando tenía dos añitos apareció su hermana Paula en escena y a partir de ahí todo fue más facil. Desde el primer día ella fue su compañera de fatigas y cansancios pero sobretodo de pillerías y juegos.

    Ella siempre ha estado ahí, acompañándolo cuando se cansaba, corriendo por él, empujándole en el patinete y dándole aliento cuando a él le faltaba. El por su parte compartió con ella todos sus amiguitos, le dió la tranquilidad que a ella a veces le falta y le explicaba matemáticas como el mejor de los profes…nadie ha tenido más paciencia para que, sin alterarse, comprendiera la lección.

    Dani era fuerte a pesar de todo, y durante doce años casi conseguimos olvidarnos de su enfermedad. Sólo cuando tocaba la revisión anual o algún caateterismo poníamos los pies en la tierra y nos recordaba que debíamos vivir el día a día y disfrutar al máximo de él.

    Y así lo hicimos, viajes, juegos, siempre con ellos y para ellos. Todas las noches cuando estaba dormido me acercaba a él para besarle y decirle que le quería y me quedaba mirando fijamente su carita de porcelana por miedo a que fuera la última vez.

    Le pedía este año a los RRMM una bicicleta eléctrica y cuando tuviese dieciseis quería una scooter para llevar a su amiga Carla en ella.

    No ha podido ser y aunque nunca nos lo dijo siempre hemos creido que alguna vez tuvo que soñar con poder correr. Ojalá que desde allá donde esté corra mucho y nos empuje a los que nos quedamos aquí sin su sonrisa, así cuando nos reunamos con el podamos hacer mil y una marathones. Yo tambien soy la mama más orgullosa del mundo. Lo que él nos ha dado ha sido inmenso y ahora tiene que seguir en nuestro corazón para sostenernos.

    Gracias amigos Laroqueiros, nuestro Axterix no ha perdido…

    MAMA DE DANI

    ResponderEliminar
  18. Es realmente conmovedora la presentación de imágenes... Apenas conocí a Daniel de vista de coincidir en algún campeonato de chicos. Mis condolencias a la familia, al Laroca y al ajedrez... ánimo.
    Roi Reinaldo

    ResponderEliminar
  19. Unha aperta dende o Circulo Ferrolano e un recordo especial de Miguel Picos, que aínda recorda o par de enfrentamentos....

    ResponderEliminar
  20. Eres grande Dani, te queremos!!!

    ResponderEliminar
  21. Desde la Escola Xadrez Pontevedra, queremos expresar nuestro más sentido pésame y mandarle un fuerte abrazo a la familia de Daniel Da Rocha y al Club Laroca.

    ResponderEliminar
  22. Todavía impresionados, dende o Club Xadrez Rianxo queremos mandar a toda a familia de Dani e ó Club Laroca un mensaxe de ánimo.

    ResponderEliminar
  23. Como padre de un rival (y amigo), también quiero mandar mi cariño a todos los allegados de Dani.
    De hecho, como tantas veces, después de la partida de turno, os enviaré la foto jugando juntos a la Nintendo de vuestro Dani y mi Dani (el vuestro Rocha el mío Reboreda) en 'cualquier esquina'.
    Desde Exp, os mandaré las escasas fotos que poseemos de él, así como la que creo que es 'su última foto jugando a ajedrez', en el torneo de Santa Lucía el pasado 23 de octubre.

    Os queremos : TODOS ¡!!

    ResponderEliminar
  24. Xa é a terceira vez que leo estes magníficos comentarios e non me atrevo a escribir porque cre0 que non sei como expresar a miña tristura pola pérdida de Dani. Eu son a nai dun exaxedrecista (no caso de que se poida ser ex neste mundillo) que o futbol o foi apartando os sábados polas mañáns , pero recordo tantos bos momentos en entrenos, en torneos...ese peon de ouro cando comenzan as partidos e se fai un silencio absoluto, e todos empezan a xogar e logo uns saen rindo e outros chorando...pero sempre contentos de paticipar e ter un ratiño para xogar a calquera maquiniña...
    Seguro que Dani dende esa estrela seguirá vixiando esos momentos e disfrutando deles...
    Un bico para todos, foi un pracer compartir todo eso con Dani e o resto do equipo

    ResponderEliminar
  25. José Antonio Pena (papá de Martín Pena)6 de noviembre de 2011, 23:01

    Mi más sentido pésame a la familia de Dani y a todos los que tuvísteis la suerte de conocerlo bien.
    A la mayoría de los que acudimos asíduamente a los torneos con nuestros peques nos dejó helados la noticia que nos dieron en Rianxo.
    Muchas lágrimas y emoción en el vídeo de recuerdo porque todos los padres y madres nos sentimos identificados con el dolor de sus padres.
    Ánimo a todos porque seguro que a Dani le hubiese gustado que todos sus amigos ajedrecistas le recuerden y sigan disfrutando con este deporte que a él tanto le apasionaba.

    Un fuerte abrazo para todos los que sufren su ausencia.
    Dani, sigue disfrutando del ajedrez allá donde te encuentres.

    ResponderEliminar
  26. Los que escribimos aquí hemos sabido en silencio que haber conocido a Dani nos ha hecho a todos más sabios. Acostumbrados como estamos a dar por hecho el hecho de tener saludes magníficas con el catarro ocasional, haberlo tenido a él en el horizonte permanente de nuestras vidas nos ha bajado a todos los humos de creernos indestructibles y eternos.
    Dos de las imágenes más poderosas de estos últimos años en mi memoria me mantienen en vilo. Una es el recuerdo de Dani agarrado a la espalda de Aarón, el día del cumpleaños de Hannah, nadando de un lado a otro de la piscina. Menudas risas las de aquella tarde, con Dani imitando a un lacero mejicano, agitando la cuerda en el aire. Después de diez minutos Dani tenía frío, y, juntos, salieron del agua y se envolvieron en un gran toallón verde con siluetas de ranas...
    "Tira de la toalla pallá, Aarón, que tú eres más gordo que yo!"
    "Déjate de gordos y tira de las esquinas, que nos congelamos!"
    "Yo creo que es mejor vestirse y dejarse de caralladas!"
    Y con la misma, con Dani colgado de la espalda, allás se fueron volando a buscar las sudaderas, y ya nos se les volvió a ver en un par de horas. Se habían evaporado para jugar una partida de ajedrez, precisamente. Imaginada ahora quién ganó la partida, y se llevó una doble bolsa de chuches!

    Ese mismo invierno Hannah se pilló un gripón monumental. Se quejaba de que los dos jarabes la hacían vomitar. Cierto día regresó a casa y, con la cara en el suelo y muerta de vergüenza me contó que había estado hablando con Dani y que él le había dicho que tenía que tomar no dos jarabes, sino un montón de ellos y que francamente, no sabían tan mal. Dani y Hannah hablaban a menudo hasta la partida a Francia. A veces hablaban a escondidas para no dar que hablar. Yo creo que se comunicaban bastante a nivel del alma, dondequiera que ésta se ubique.

    Y ahora lo echamos todos de menos, pero cuánto sonreimos al acordarnos de él. Y cuánto seguiremos sonriendo.
    Gracias, Rafa. Gracias, Inés, por haberlo traído a este mundo y habernos dejado participar de su vida. Se trata de un lujo como pocos.

    Bego, mamá de Hannah y Aarón

    ResponderEliminar
  27. Echo de menos hechar una partida contigo, acabarla y reunirnos a jugar a la DS. Ahora tendre que ir solita a los campeonatos, pero tu estaras siempre a mi lado para decirme lo que tengo que mover y lo que no. Ya no te tendre a mi lado para jugar al Mario Kart, tu seras el personaje,corriendo en el cochecito.

    Paula Da Rocha Prol, tu hermanita.

    ResponderEliminar
  28. Dani, soy uno de tus ex compañeros de ajedrez, yo sí, lo deje hace unos añitos, por el futbol, deporte al que jugue muchas veces contigo, tu de portero y yo tirandote tiros, que son inolvidables todos, me lo pase genial en todos y cada uno, todos esos momentos juntos en el parque, todas esas veces en la playa, todos esos momentos que jugamos juntos, todas esas partidas de ajedrez que echamos, esos piques que hubo, esas victorias, esas derrotas, TODO, incluso los madrid-barça se vivian en tension en nuestras vidas para ver quien picaba al otro, y si, casi siempre me picabas tu :), pero todos esos momentos seran inolvidables y se quedaran guardaditos en mi corazon, en esa parte en la que estaras guardado tu y tus recuerdos a mi lado, porque te echare mucho de menos, todas esas veces que nos cruzabamos por el pasillo del instituto y nos deciamos un "holaa" o alguna cosa por el estilo, me acordare de todo, en resumen: Gracias, Gracias por todo.
    Un gran amigo tuyo que te recordara siempre, Pedro.
    Se te quiere.

    ResponderEliminar
  29. Os doy las gracias a todos los que estais dejando comentarios. De algún modo necesitamos consuelo y todo este cariño que nos demostrais a través de vuestras palabras nos hace tomar aliento y continuar. Rafa Paula y yo buscamos a Dani desde que se fué por todos los rincones de la casa, por la calle, en sus fotos, en el ordenador...soñamos con él y luego nos despertamos...sería delicioso poder rebobinar y volver a empezar. MAMA DE DANI

    ResponderEliminar
  30. MIENTRAS DURÓ TODO FUÉ PLACER. CUANDO SE FUÉ NADA DEJÓ QUE NO DOLIERA

    ResponderEliminar
  31. I’ve had so many happy memories with Dani in Spain and in Manchester that I will never forget. I remember the first time we met and we got along so well so quickly because Dani was such a nice and kind person to speak to. He was such a clever person to learn three languages. I remember the time when we were playing on Dani’s play station and Dani was so much better than me and Tom, he had to go easy on us every time! Also, I remember I once tried to play Dani at chess. It took him nine moves to beat me! He was amazing.
    I remember a time when Dani came to Manchester and we played a football match, Spanish against English and the Spanish won. Dani was a great goalkeeper and kept us from winning the game. On Dani’s most recent visit we all stayed over at Tom’s and had a great time staying up and playing a game on Tom’s ipod that Dani always won even though we had been playing it for about a year more than Dani! Those nights were great and I will never forget them.
    Dani’s smile always made me smile because it was so friendly. He was one of the nicest people I’ve ever met and I’ll never forget him.

    With love,
    Séamus

    ResponderEliminar
  32. Thanks Seamus, we are sure you will keep on playing games with him while we are dreaming. He will let you win this time!!. He loved you so much as a friend, he always wanted to go back to Manchester and going back to your house with your family and Tom´s family was a wish for him this summer. Rafa Paula and me are happy now that we made it. We will do it againg, you will come back to Spain or we will go to Manchester and Dani will be with us in our hearts. Love you all. Ines

    ResponderEliminar
  33. La verdad, es que no conocía mucho a Dani, pero jugué contra él. Se le veía que era un buen chico, de los que ya no quedan, se veía que era querido por todos y cuando recibí la noticia de su muerte lo sentí muchísimo.
    Mi más sentido pésame a la familia y amigos de Dani.

    ResponderEliminar
  34. Inés, Rafa, Paula y Dani. Un fuertísimo abrazo a los cuatro alli donde esté cada uno. Hemos coincidido pocas veces, pero siempre me habéis parecido una familia admirable. Lo siento muchisimo. Carlos Ferreiro (Santiago)

    ResponderEliminar
  35. SOLO SE MUERE AQUEL QUE ES OLVIDADO. A ti Dani no te olvidaremos jamás.

    ResponderEliminar
  36. Dani was my friend from Spain. He used to always take photos and videos of us playing. He was always happy and smiling. We used to make him laugh especially when Seamus, Juan and me found a jacuzzi and took it home to play in. Dani used to always beat me and Seamus at the play station 3 games and at uno. He always beat us a chess too! Dani was a great and special friend and I will miss him.
    Tom

    ResponderEliminar
  37. Sinceramente no sé que decir... me he enterado hoy y estoy un poco en estado de shock... Dani ha sido la alegría del equipo jope... Recordáis aquella liga gallega que ganamos cuando a penas sabíamos mover las piezas? Dani siempre tan contento cuando salía vencedor de una partida...
    Bueno como no sé muy bien que decir... quería dejar aquí mi apoyo de alguna manera, hacer que sepáis que todos, TODOS, le echaremos de menos de una forma o de otra.
    Dani, te queremos rubio!

    ResponderEliminar
  38. Hace ya unos días que Dani nos dejó.Es dificil estar sin su compañía,no viene a comer ni hay besito de buenas noches. Sus recuerdos y su cosas nos rodean y a veces creemos verlo o sentirlo. Dicen que los que se van dejan señales a los que nos quedamos para que siempre nos acordemos de ellos. Y Dani lo hace y sabemos que fué feliz y que está bien.
    Vosotros todos amigos estais haciendo que esto sea un poco menos dificil para nosotros y os lo agradecemos de corazón. Este homenaje ha sido grande y nos ha hecho sentir un poco menos solos. Lo más bonito ha sido saber lo mucho que le quería la gente y eso nos llena de orgullo a sus papas y a su hermanita Paula.
    A todos los que habeis dejado vuestro testimonio gracias y a los que habeis hecho esta página gracias tambien. Nos ha ayudado y nos sigue ayudando.

    PAPAS DE DANI

    ResponderEliminar
  39. Juan, padre de María Ortega14 de noviembre de 2011, 0:50

    Ha llegado a mi conocimiento una de esas noticias tremendas que jamás deberían de existir. Creo que se ha dicho ya todo del "diablillo" de Dani. Sólo me queda expresaros mis condolencias y pensar que desde cualquier otro lugar, está viéndonos y disfrutando de esas partidas de ajedrez que tanto le gustan.
    Un abrazo muy fuerte, Inés, Rafa y Paula

    ResponderEliminar
  40. "Nunca pensé que en la felicidad hubiera tanta tristeza". Algún día cúando la lagrimas nos dejen ver lo negro blanco nos daremos cuenta de toda la felicidad que Dani ha traído a nuestras vidas, siendo él feliz como era.

    ResponderEliminar
  41. Con un nudo na gorxa y bagoas nos guellos leer y releer los comentarios de amigos y familiares de Dani ayudan a conocerlo más. Dani nos ha regalado tantos valores de vida que siempre nos sorprenderá...su ánimo, su fuerza, su inteligencia, la de un gran niño, que nunca dejará de ser nino y estará presente en nuestros corazones para poder continuar.
    Gracias a LAROCA y a todos.
    Desde Asturias....

    ResponderEliminar
  42. " No se aprende del sufrimiento sino de la lucha por superarlo".Intentaremos no tirar toalla, naufragaremos durante mucho tiempo pero es posible que, en medio, creemos nuevos recursos que nos permitan salir a flote y nos ayuden a afrontar nuevas tempestades. Lo haremos por ti DANI campeón

    ResponderEliminar
  43. Todos lo vamos a echar mucho de menos, como amigo , y como jugador .Dani no hubiera querido que estuvieramos tristes.

    ResponderEliminar
  44. Ayer fuimos a instituto de Dani a abrir su taquilla, la nº35 y, aunque no tenía muchas cosas dentro, fué bonito saber, de palabras de su tutor Rey, que todos sus compañeros jamás le iban a olvidar, que había dejado un vacío en el aula y que le querían por algo que iba mucho más allá que su propia limitación física.
    Rafa Paula y yo nos refugiamos en sus cosas materiales desde que se fué. Ella es feliz con sus sudaderas, sus pequeños juguetes, y Rafa y yo del mismo modo, nos acompañamos de un pequeño juguete, una foto que nos haga sentirlo más cerca. Pero estas son las cositas materiales, esas de las que él tenía pocas, pero siempre bien guardadas y a su disposición permanente en su bolsita roja (cómo él la llamaba). Pero repito que esas cositas materiales que tanta falta nos hacen ahora, no son nada comparado a ese amor que nos ha dejado, a esos buenos momentos a su lado, a esas pequeñas luchas que tuvo que pelear en el camino, a esos cientos de amiguitos que ha tenido...Tenemos el corazón roto en mil pedazos pero cada pedacito tiene grabada una palabra bonita, un bonito deseo, un recuerdo o una sonrisa. MAMA DE DANI

    ResponderEliminar
  45. Paula recogía su barco y el de Dani para empezar otra carrera. Le encantaba escalar el muro de piedra que había antes de llegar a casa. Este CAMPEÓN siempre estará sonriendo entre nosotros.

    Gonzalo

    ResponderEliminar
  46. El domingo 23 nos levantamos temprano y fueron a jugar una partida en el Torneo Santa Lucia en la ONCE. Rafa y yo nos fuimos a tomar un café con churros en una chocolatería un porquito más abajo y casi no nos dieron tiempo de abrir la primera página del periódico, en seguida sonó un msm del telefóno tuneado de Dani diciendo "finis ganamos".
    Los recogimos y sabeis?, nos fuimos al CUVI a enseñarles dónde Rafa y Gonzalo habían estudiado, dónde trabajó papá, el papá de Manu etc ... les contamos historias de la época de universidad...Yo les decía que si hacian una carrera en Vigo podrían subir los dos en coche, pero él decía que lo haría en moto...bueno !ya veremos! dije yo... el decía que quería ser como papá, Paula decía que estaba preocupada porque todavía no sabía lo que quería ser de mayor, yo le dije que no se preocupara que aún tenía tiempo... Lo cierto que habíamos llegado hasta ahí y Rafa y yo confiabamos que, saliendo de esta operación llegaríamos a verlos grandes.
    Empezó a llover y ya decidieron pedir permiso para jugar a la Ds mientras bajábamos a casa. Fué muy bonito y ahora ese recuerdo es un tesoro. Gracias por dejarme compartirlo. MAMA DE DANI

    ResponderEliminar
  47. Gústame pasar por aqui cada vez que podo, porque me gusta recordar a Dani e faime sentir preto de tódolos que o queriamos. Toda a vida seras a miña luz.

    ResponderEliminar
  48. Durante estas semanas este blog ha sido una terapia que nos ha ayudado mucho a sobrellevar la pérdida de Dani.
    Entramos en él, vemos el video, leemos esas frases tan entrañables, lloramos un poco, y vemos si hay algún comentario. Si no hay escribimos nosotros alguno...así todos los días.
    No solo nosotros, pues nos consta que mucha gente sigue entrando para ver si hay algo más o volver a releer alguna entrada.
    Somos conscientes de que este blog morirá tambien con él, pero todas esas palabras van a quedar ahí y en nuestro corazón para siempre y la ayuda que nos ha prestado ha sido inmensa, tanto a Rafa como a mi.
    Nunca imaginamos que Dani pudiera abandonarnos.
    Quizás no queríamos ver siquiera la posibilidad pero gracias a eso vivimos felices a su lado.
    En nuestra familia nunca nadie cercano ha fallecido, por lo que jamás en nuestra casa se había hablado de este tema. Bueno si, nos murió un gatito que se llamaba Fandiño y ante los llantos de Dani le explicamos que estaba en el cielo con un globo en forma de spiderman que se le había volado en una fiesta de verano, pero que toda la vida le iba a acompañar en el corazón y en el recuerdo. Se quedó tranquilo y le hizo un dibujo que aún ahora cuelga de la puerta de su habitación.Nunca se olvidó de Fandiño.
    Pues igual que él hacemos nosotros ahora. Desde que se fué creemos que él nos acompaña allá donde vamos y sólo así nos sentimos aliviados. No hacemos dibujos como Dani, pero sí escribimos mucho para que su recuerdo estén vivo para siempre y sus vivencias tambien y así Paula, cuando sea mayor pueda recordarlo con más facilidad.
    Ella ahora es una campeona. Siempre pendiente de que todo esté bien, de que nadie esté triste en casa, de acordarse de su hermanito pero con una sonrisa y, sólo de vez en cuando, llorar y llorar por su añoranza hasta que las sábanas estén mojadas.
    Esto no es nada fácil. Un hijo es más que la vida de uno mismo y cúando te la arrebatan el vacío es tan inmenso que sólo el llanto te acompaña. El dolor es fuerte y la ira, por momentos te puede pero, no sé cómo, despues de desahogarte y recuperar la consciencia, lo bueno prevalece y el cariño y el amor que le tienes afloran y sólo te falta su carita para acariciarlo porque el resto está aquí, como Fandiño.
    Gracias a Rafa y a Paula por estar a mi lado y a todos los que tanto nos estais ayudando, que sois muchos.

    ResponderEliminar
  49. Nunca dudéis del cariño de todos nosotros, aunque quizá algún día escribamos menos, o os visitemos menos, pero os llevaremos siempre, a los 4, dentro de nuestra vida.

    ResponderEliminar
  50. Es difícil no emocionarse cuando se leen estos comentarios. Sois una familia admirable.

    Dani ha tenido en vosotros el mejor motor para su vida. La luz de su sonrisa constante y su tranquila mirada reflejaban la pureza y felicidad interior que se forja día a día bajo el amor inmenso de una familia sencilla, que se esfuerza por sacar el mejor partido a cada oportunidad que le pone la vida. El apoyo y la fuerza de una niña que compartía con él aficiones y amigos, es otra muestra de lo que vuestro amor, alegría y ejemplo han calado en ellos.

    Dani nunca se irá para siempre. En la mente de todos los que os conocemos y tenemos la suerte de haber compartido con vosotros clases, torneos, juegos y concentraciones del club, estará siempre presente. Él quiere con vosotros seguir sorteando las nuevas metas que os dará la vida, con el mismo tesón y alegría que mostrasteis siempre, aunque de otro modo, en vuestro corazón y vuestra mente.

    Cuando pase el dolor, aprenderéis de nuevo a disfrutar de su recuerdo. Dejar que Paula tire de vosotros.

    Os queremos siempre.

    ResponderEliminar
  51. Hola familia, lo cierto es que os siento como mi familia. Os veo todos los días y me resulta muy difícil consolaros, no sé muy bien que decir y escribir es más fácil, pero ya sabeis que os queremos muchísimo y no sé como aliviar un poco esa enorme tristeza.
    Yo soy de las que casi todos los días leo los comentarios y aunque las lágrimas no paren de caer es tan bonito leer lo que escribe la gente y mientras pensar en la sonrisa de Dani, que alivia antes de ir a dormir.
    Nunca nos vamos a olvidar de él, de hecho cada día recuerdo más cosas vividas con él.
    Un beso enorme a todos, mañana os lo daré otra vez. Charo

    ResponderEliminar
  52. Paula:
    -¿Me das un beso?
    -No, primero a Dani...
    ¡Nuestros queridos niños...Paula, mi niño suavecito!
    ¡Cuánta ternura y cariño habéis despertado en nosotros, cuánto amor nos habéis enseñado a dar...!
    Gracias a vosotros, a vuestros papás que nos han dejado compartiros.
    Todos, los cuatro, formáis parte de nosotros mismos y por ti Dani lucharemos por manternerlo y hacerlo más grande.
    Siempre, siempre, en esta casa seréis nuestra familia: nuestra querida Paula, nuestro más querido Dani.

    ResponderEliminar
  53. ¿Están Miguel Angel y Sergio?. Con esa frase siempre me saludabas cuando venías a jugar a la play. Dani, me acuerdo cuando estabais jugando los cuatro en la habitación y yo pasaba y os oía reiros, pero sobre todo a tí, y yo pensaba !que bien se lo están pasando!. Así te recordamos, siempre alegre, siempre sonriendo. Luego os ibais, siempre con ganas de volver y ahí estaban papa y mama esperando para que Dani subiese a caballito de papa y os marchabais los cuatro. Queremos deciros a los papas y a Paula que sois maravillosos, que Dani ha tenido una familia que le ha hecho muy feliz. Sois admirables, os damos las gracias por hacernos participes de todas vuestra emociones, y que sepáis que siempre estamos aqui para leeros y escucharos. Paula como sabemos que eres una campeona, también sabemos que harás que papa y mama tengan siempre una sonrisa. Os queremos. Besos.

    ResponderEliminar
  54. Ayer Rafa y yo lloramos juntos, a veces lo hacemos por separado y otras nos consolamos el uno al otro, bueno, pues ayer nos tocó en amor y cía. Despues de darle vueltas a las mismas reflexiones acerca de porqué no salió bien la operación, porqué se fué tan pronto, dónde estará...nos enrocamos( yo no sé jugar al ajedrez pero creo que sirve la expresión) en lo mismo de siempre...y despues de una buena hora, nos dijimos a nosotros mismos que teníamos que pensar que ahora nada podíamos hacer por él y había dos opciones para nosotros: dejarnos llevar por el desencanto y la agonía o salir a flote de la mejor manera posible que es viviendo felices con su recuerdo, sin lamentaciones y tratando de hacer felices a los demás. Creo y creo no equivocarme si pienso que vamos en camino de la segunda, aunque no siempre sea fácil. La vida, a veces, es cómo una partida de ajedrez, sólo jugando puedes ganar o perder. Nosotros nos preguntamos porque esta vez perdió pero tambien sabemos que ya había ganado muchas otras. Y cómo él muchos otros niñitos que a lo largo de nuestras estancias hospitalarias hemos conocido. La de nuestro Dani no es la única historia de valor y coraje. Otros antes han jugado sus partidas y es bonito recordar que casi todos las ganan, para alegría de sus familias y amigos que sufren y padecen tanto cómo nosotros lo hemos hecho. En un hospital la vida y la muerte van de la mano a veces, la alegría y la tristeza son compañeras de habitación y en todo caso la esperanza y el buen hacer están siempre presentes. Una vez dentro la humildad se impone y dejan de existir los jefes, los ricos y los pobres, los buenos y los malos.
    Dos de las mejores familias que conocemos y con las que compartimos una amistad enorme las conocimos hace trece años, en un hospital y si me lo permitís a ellas les dedico estas palabras de gratitud y de ánimo.
    Yo sigo con mi terapia bloguera que de vez en cuando me ayuda a ser feliz.
    Inés

    ResponderEliminar
  55. De vez en cuando la vida nos enseña su lado más cruel y dramático, se lleva nuestras ilusiones, nuestros sueños y nuestras esperanzas y nos deja un vacío difícil de llenar. Gracias Dani por haber vivido y haber hecho felices a los que tuvieron la suerte de estar a tu lado.
    Inés, Rafa y Paula, un beso enorme.

    ResponderEliminar
  56. Hola Inés, Paula y Rafa:
    Esta mañana Pilar al despertar me dijo que había soñado con vosotros, con los 4, no recordaba bien el sueño, pero os veía juntos, felices,...

    En este último mes cuando ya al final del día todo se queda tranquilo y las puertas del pensamiento se abren, Pilar y yo nos hemos encontrado pensado sobre vosotros. Bien uno u otro nos hemos encontrado en un sentimiento común de impotencia, sufrimiento, desesperación... primero de ponernos en vuestro lugar; pero eso es imposible, luego de no valorar lo suficiente lo más importante que tenemos y de sentir lo inútil de nuestros esfuerzos por encontrar la felicidad por caminos equivocados y al final de sentir que lo vivido cada día con locura con entrega y sin límite es lo que cuenta y que en el fondo a veces las cosas vienen de una manera no prevista, inesperada, pero que lo importante es vivir todo con intensidad.

    Desde que nos conocimos por finales de los 90, nos sentimos tan queridos por vosotros, nuestros hijos jugaban, creciendo juntos y nos enseñasteis a ver que la vida son pequeños detalles del día a día, que buscar la felicidad de los que os rodean es vuestra forma de vivir y que pelear ante las dificultades es la entrega total de seres especiales que se quieren y aman.
    Esto que parece lo normal, no muchas gentes de bien lo consiguen y sin embargo vosotros lo peleabais en ese día a día.

    Ahora la ausencia de Dani a todos nos desconciertan y nos hace desesperar llenos de impotencia: "la vida tiene sobre la muerte la ventaja de que uno sabe más o menos de qué trata, y en cambio la muerte es una gran incertidumbre, y pocas cosas sientan tan mal a un ser humano como la incertidumbre, es lo peor que puede haber".

    Y ahora con dolor, rabia y lágrimas estoy seguro que Dani desde donde esté, seguirá alentando que esa forma de vivir, de disfrutar de amar es la que quiere que sigáis manifestando y que a los demás también nos pide que sigamos el camino que vosotros le enseñasteis.

    Luego, esta mañana, mi pequeño Santiago me preguntó que quería yo que fuera él de mayor. Yo le dije que lo que yo quería que fuera empezaba por la letra F y después de pensar un rato y no pedirme pistas me dijo: tú lo que quieres es que sea Feliz.
    En ese instante miré al cielo, pensé en Dani y le pedí para que Santiago sea tan feliz como él es y fue. Ahora además pido para que vosotros con Dani muy dentro de vuestros corazones sigáis siendo tan felices como a Dani se lo hicisteis ser y a los demás nos ayude a poder ser como vosotros sois.

    Un beso muy fuerte desde nuestra terraza de Madrid.

    ResponderEliminar
  57. Hoy hemos plantado el árbol de Dani. Sabemos que hay ya unos cuantos y creemos que este es el octavo,todos por la zona menos un manzano de sus amigos de Manchester. Lo hemos plantado en el jardín de la entrada de casa. Ahora no tiene hojas pero en primavera empezará ha tener muchas y así cada vez que entremos o salgamos podremos decirle hola o hasta luego.
    Inés Rafa y Paula

    ResponderEliminar
  58. Hoy una partida de ajedrez me cruzó con Rafa. Hoy conocí a una gran 'familia' de ajedrez en Nigrán y a los cuatro de la familia de Rafa. Llevo una hora conociendo a Dani y entendiendo todo lo que hoy se dijo en el club. Y ahora, con muchas lagrimas en los ojos, tambien entiendo vuestra sonrisa.

    ResponderEliminar
  59. Gracias a este fantástico club Laroca por cedernos ese trofeo y por tener a Dani presente en este torneo previo a Navidad que él jamás se perdía. Paula lo ha colocado en la parte importante de su estantería y la foto tan bonita que la ONCE nos ha regalado ya está en su habitación. Es la última foto que se le hizo antes de dejarnos y nos encanta verla,tal y como él era cuando jugaba al ajedrez. Serio, concentrado y mayor...
    Aún a riesgo de ser pesados os volvemos a agradecer lo presente que aún nos tenéis porque solo con vuestra compañía y la de los que siempre nos han rodeado podremos salir adelante con una sonrisa.
    Con Dani hemos tenido la oportunidad de conocer a mucha gente buena y ahora nos él nos ha dado la oportunidad de deciros a todos que os queremos mucho.

    ResponderEliminar
  60. Onte paseino fenomenal. É o primeiro Torneo Laroca que non dou unha “chapa” con Dani, pero nunca o sentira tan cerca.
    A verdade é que cada sábado cando entro no colexio para as clases de xadrez sinto o seu sorriso.
    Onte, cando o vía pasar polo medio de tódolos rapaces pilotando a súa estrela coa mesma destreza coa que conducía as pezas no taboleiro pensaba ¡¡¡este Dani é INCRIBLE...!!!

    ResponderEliminar
  61. Esta Navidad Rafa Paula y yo decidimos hacer un viaje que prometimos a Dani repetir con él. Lo había hecho antes del verano con sus colegas de instituto y lo pasó como un enano. Era la primera vez que viajaba solo sin nosotros y creemos que vino crecido despues de esa experiencia. Demostró no tener complejos al aceptar ir con una silla se ruedas para ayudarse a caminar. Creo que algunos se peleaban por empujarle y algún que otro susto tuvieron los profesores cuando le vieron rodar cuesta abajo en caída libre. Lo contaban cómo anécdota y se reían con ella.
    Por cierto Lúa estaba entre sus compañeros de viaje por Mérida Careces y Salamanca.
    Con la cámara de Dani en mano intentamos recorrer los sitios por los que paseó y llegamos a encontrar algunas de las placas de calles que fotografió. La "calle del Motín de la Trucha" que no supimos dónde estaba.. sí encontramos "la calle de la Amargura", y ahí tuvimos que parar pues nos dimos cuenta de que por mucho que buscáramos no lo íbamos a encontrar a él y si algo parecido al nombre de la calle que quizás el destino quiso que a Dani le llamara la atención.
    Estamos satisfechos de haber cumplido su promesa pero estamos mejor en casa porque aquí si que es más facil imaginar que pronto va volver.
    Feliz Año a todos.

    ResponderEliminar
  62. Nous avons fait ta connaissance au club d'echec de Nigrán, tu avais alors sept ans. Tu as tout de suite attiré notre attention par ton sourire, ta bonne humeur et tA remerquable facon de jouer aux echecs. Trés vite tu est devenue un compagnon de jeux et un ami pour Titouan.
    Nos chemins se sont separés sans se perdre, puis croisés á nouveau lorsque tu est venu vivre a Magny les Hameaux avec ta famille. Cette fois tu as forcé notre admiration par ta facilité d'integration: en quelques mois tu matrisais le francais preque sans accent. Tu reppoussais sans cese tes limites, comme lorsque tu réussis á skier de facon si naturelle qu'on avait peine a croire que c'etait la premierre fois. Ta bonne humeur, ton optimisme et tes efforts couronés de succés nous ont fait oublier ta cardiopathie. Tu etais si fort qu'on n'imagine pas tes jours comptés.
    Tu nous as appris a vec ta famille a vivre le present a deux mille pour cent, a valoriser chaque instant sans se sourcier du lendemain et pour celA nous te e vous remercions.
    Tu fais parti de nous, de notre histoire. Tu as laissé ton emprunte pour toujours dans nos coeurs et to rire, ta voix resonnent en nous au quotidien. Meme invisible, saches que nous ne t'oublions pas.

    FLORENCE, WENDAL TITOUAN,ELWENN ET LILIAN.

    ResponderEliminar
  63. muchos besos desde Rozadío !!!

    ResponderEliminar
  64. me acuerdo la ultima vez que estubo en Rozadío, menuda energia que tenia...q subio a la habitacion de mi hermano y alucino del desorden...jejejej...y siempre tan alegre!!!! muchos besos a toda la familia!!! maria rozadio

    ResponderEliminar
  65. Nos acordamos de ese dia, creo que cenamos huevos con chorizo, paseamos por el pueblo, de esos pequeños pequeños,de esos en los que todos se saludan aunque no se conozcan,amables y tranquilos.A Dani es verdad que le sorprendió aquella habitación llena de cosas y los gigantescos cuernos de ciervo que teníais. A él y a Paula le gustan esos sitios pequeños donde los niños pueden andar sin que sus padres están detrás advirtiéndoles de mil y un peligros. Por otro lado tambien le gustaban las grandes urbes como Barcelona o Paris donde nadie se conoce ni se saluda...él era un chico de contrastes y de hecho decía que de mayor se construiría una casa supermoderna de esas de hormigón con grandes ventanas, pero estaría en una montaña y con un perro afgano flaco y rubio como él. Un beso a todos los de Rozadío que, aunque sois pocos sois muchos. Volveremos con Paula a a comprobar si la habitación está ordenada.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Dime donde no estás,
      en qué rincón puedo no verte, dónde puedo dormir sin recordarte
      y dónde puedo recordar sin que duela.
      Dime, por favor, dónde pude caminar sin ver tus huellas,
      dónde puedo correr sin recordarte
      y dónde descansar con mi tristeza.
      Dime por favor, cual es el cielo
      que no tiene el calor de tu mirada,
      y cual es el sol que tiene luz tan solo
      y no la sensación de que me llamas.
      Dime, por favor, cual es el rincón
      en el que no dejaste tu presencia.
      Dime, por favor, cual es el hueco de mi almohada
      que no tiene escondidos tus recuerdos.
      Dime, por favor, cual es la noche
      en que no vendrás para velar mis sueños..
      Que no puedo vivir porque te extraño
      y no puedo morir porque te quiero

      Poesia atribuida a Jorge Luis Borges

      Eliminar
  66. Siempre me acuerdo de esa risa tan simpatica.un beso muy grande.

    ResponderEliminar
  67. Y el Principito dijo:
    -Bien...esto es todo.
    Vaciló aún un momento;luego se levantó y dió un paso...No gritó. Cayó suavemente, como cae un árbol en la arena. ni siquiera hizo ruido.
    Y ahora, por cierto, han pasado seis años...Me he consolado con poco porque sé que verdaderamente volvió a su planeta, pues al nacer el día no encontré su cuerpo. Desde entonces, por las noches, me gusta oir las estrellas; son cómo quinientos millones de cascabeles...

    El Principito

    Antoine de Saint Exuperi

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Solo hay una cosa que me puedo imaginar aún más terrible que el hecho de que Dani nos haya dejado. Mucho peor sería el no haberlo siquiera conocido. Dicen que el que no ama no sufre.. y volvería a amarlo mil veces.

      Eliminar
  68. Ayer fué el cumpleaños de Dani... la tristeza nos invadió y fué dificil hacer nada que no fuera recordarlo. Su árbol ya tiene las primeras hojas verdes... el tiempo pasa pero para nosotros se ha quedado detenido sin él.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Con Dani sempre na nosa memoria.
      Un abrazo.

      Eliminar
    2. Es difícil imaginar lo difícil que debe ser el recuerdo del día en que Dani apareció en vuestras vidas. De sus planes y deseos interrumpidos en el tiempo. Y de las cosas que hubieseis compartido con él el día de su treceavo cumpleaños.

      Hay experiencias que nos enseñan que la vida hay que vivirla con intensidad, con la incertidumbre de un mañana que no sabemos que nos deparará, y que tenemos que amar sin límites a los que tenemos cerca.

      Hay que pelear para que el recuerdo amargo de su ausencia quede eclipsado por todos y cada uno de los minutos que compartisteis, de los viajes, de las peleas, de lo que aprendisteis teniéndolo como hijo y como amigo. Paula es vuestro comodín para ganar esta dura partida. Yo os aseguro que el tiempo ablanda las heridas que nos quedan cuando alguien a quien queremos se va para siempre. Nunca dejas de recordarlos, pero cuando aprendes a interceptar la angustia con los recuerdos buenos, estás más cerca de ellos.

      La vida nunca para, y todavía hoy Dani mueve a muchas personas con su ejemplo...

      Os queremos.

      Eliminar
  69. Hoy en el trabajo llegó a mi correo este fragmento y pensé que debía compartirlo con vosotros...

    Definición de HIJO - por José Saramago

    Hijo es un ser que nos prestaron para un curso intensivo de cómo amar a alguien más que a nosotros mismos, de cómo cambiar nuestros peores defectos para darles los mejores ejemplos y de nosotros aprender a tener coraje.

    Sí, es eso!

    Ser padre o madre es el mayor acto de coraje que alguien puede tener, porque es exponerse a todo tipo de dolor, principalmente de la incertidumbre de estar actuando correctamente y del miedo a perder algo tan amado.

    Perder? Cómo?

    No es nuestro… recuerdan? Fue apenas un préstamo…

    ResponderEliminar
  70. Ayer en medio de una crisis oimos a Paula reirse, estaba viendo uno de esos programas de videos caseros en los que los perros hacen hazañas increibles o novios que se caen en medio del festín o bebes que se caen dormidos encima del plato mientras se comen la papa. Nos llamó y nos dijo "con este video nos partimos de risa Dani y yo la primera vez que lo vimos"... siguió riendose y consiguió lo que sólo un niño puede conseguir que es evadirse de la realidad o hacer de la realidad un sueño y viceversa, pues ella estaba en ese momento con Dani viendo la tele y disfrutando.
    Por la noche a menudo nos llama y nos dice que echa de menos a Dani que si puede dormir con nosotros...le decimos que si, traemos su colchón a nuestra habitación y juntos estamos mejor.
    Paula debe disfrutar de su infancia. Debemos disfrutarla y hacerla feliz. Ella no puede ni debe ocupar el lugar de su hermano. Ella es ella. Y a ella tenemos que agradecerle la lucha que siempre tiene para que su pena no interfiera con la nuestra. Nos duele mucho que ella haya tenido que pasar por esto y a veces nos sabemos cómo normalizar su vida.
    Leí "aquel que tienen un porqué para vivir, puede resistir cualquier cómo"...vale para todos, para nosotros también...y ese porqué es Paula...aunque sabemos que es un préstamo.

    ResponderEliminar
  71. Hoy las mejores amigas de Dani quedaron en la playa para celebrar el cumple de Dani tirando al mar una botella cargada de cartas y mensajes. Nos fuimos al faro de Monteferro y desde allí la botella, en la que no cabía más amor comenzó su rumbo a no sabemos dónde. Son unas chicas excelentes, y les damos las gracias por ese bonito detalle.

    ResponderEliminar
  72. Dani, estes donde estes: un beso muy fuerte.

    ResponderEliminar
  73. Encontré estos 3 segundos de Dani por casualidad (kickflip fingerboard) ....

    http://www.youtube.com/watch?v=ECQ4_OT9zCc&feature=youtu.be

    ResponderEliminar
  74. Lo más importante y bonito que he echo en esta vida es ser mamá y hoy digo que soy mamá de dos niños: Dani que está en el cielo y Paula que está en la tierra.

    ResponderEliminar
  75. Hoy es el día de la madre y hace exactamente un año disfrutamos mis niños rafa y yo de uno de los días más emotivos que recuerdo.Hacía un mes que regresaramos de Francia con enegías renovadas y decidimos celebrarlo comiendo en la Casa del Mar. Hacía frío, casi como hoy y tardaron un siglo en ponernos la comida pero ese tiempo a la espera del menú se convirtió en un momento placentero lleno de risas, proyectos y recuerdos. De ese día tengo la foto más dulce de Dani, todo moradito abrazándonos con gran orgullo. La tengo en el salón porque en ella se demuestra lo mucho que nos quería y lo felices que éramos a su lado.
    Hoy ha sido un día duro pues él nos falta. A la mesa le falta un plato, le falta un vaso...le falta todo. Sin él nada es igual y es duro recordar la belleza que tuvo nuestra vida desde la tristeza. Cuesta mucho recomponer nuestra vida en su ausencia, sabemos que nos queda un duro trabajo por delante pero debemos hacerlo pues su vida fué un testimonio brillante de valor y personalidad y si queremos honrar su memoria debemos vivir siguiendo su ejemplo.

    ResponderEliminar
  76. Querido Dani:

    una noche he levantado los ojos y he mirado el cielo.En él había dos estrellas más luminosas que las demás. Me imaginé que estabas ahí, y que esas dos estrellas luminosas eran tus ojos resplandecientes. Luego, sonreí, te dije adiós y me fui a la cama.

    Esa noche soñé que tú volvías con nosotros. Que tu sonrisa alegraba nuestro rostro, que tu querida familia estaba contigo, que toda nuestra vida volvía a ser alegre. Después de un largo rato,abrí los ojos y deseé que estuviera en el Peón de Oro o en otro torneo jugando contigo. Pero no. Estaba en mi habitación y tenía que ir al colegio. Era todo un sueño. Entonces, una lágrima se me escapó. Ya no te volvería a ver. Pero, aún así, sigues estando en un rincón de mi corazón.

    A Dani le gustaría que fuésemos fuertes y felices y que disfrutásemos de la vida, que su vida nos sirva de ejemplo. Sé que esto ha sido duro, pero tenemos que continuar. Dani seguirá con nosotros,dentro de nuestro corazón. Siempre cuando necesitéis ayuda, encontraréis a Dani dentro de vuestro corazón, siempre para ayudarnos.

    Besos a todos

    Mireya Represa

    ResponderEliminar
  77. Que alegría de familia, que fortaleza, que entereza.

    Para lo que sea, nos tenéis aquí; recibísteis un cariñoso y sincero trofeo.
    DISFRUTARLO DE LA MEJOR FORMA QUE PODÁIS !!!

    http://pontexadrez.blogspot.com.es/p/resultados-i-pontexadrez-ano-2010.html

    Gonzalo Reboreda (EXP)

    ResponderEliminar
  78. Dani, un beso muy fuerte desde aquí. Que solos nos has dejado. Gracias por vernos desde arriba y darnos la fuerza que necesitamos.

    ResponderEliminar
  79. Xa sei que quizais non ven moi a conto, que non sei se esta moi ben que me meta aqui.
    Eu xoguei ao xadrez dende que era pequena, e dende que era pequena atopabame con Dani nos campeonatos, sempre me parecera un rapaz moi simpatico e agradable.
    Eu non sabria de esto se non fose porque este año, unha nova rapaza, unha fermosa rapaza chegou ao meu colexio, a min recordabame a algo e a alguen, pero non certaba a saber a que... Ese colgante foi a pista. Quero dicirche Paula, que inda que te saque dous anos, e cando "as pequenas de primeiro" se acercan onde nos a contarnos que tal os exames nunca te dixen nada disto. Pero que sepas que te admiro moitisimo e que sinto inda mais o do teu irman, que era un rapaz estupendo e que foi unha magoa que nos deixara tan cedo.
    E quero dicirche Paula que si algunha vez necesitas algo, xa sabes onde estou, pero que quede entre nosas duas vale? So tes que recordar e saberas quen son ;)
    un biquiño moi forte a todos os amigos e familia de Dani, moitisimo animo

    ResponderEliminar
  80. Dani:
    Tu entrañable recuerdo y tu sonrisa está siempre con nosotros.
    Paula, Inés, Rafa: os queremos.

    ResponderEliminar
  81. Dani:
    Cando temos frío o teu recordo quéntanos as mans e o corazón.
    Paula, Inés, Rafa unha aperta moi sentida.

    ResponderEliminar
  82. Este jueves 31 a las 6 de la tarde se celebrará una misa en recuerdo de nuestro Dani en la Iglesia de San Pedro. Sus amigas de la Orquesta nos deleitarán con alguna melodía en su homenaje.

    Hace dos años que Dani no está entre nosotros y la vida sin él es difícil pues a Paula, a Rafa y a mi nos falta su sonrisa y sus ganas de vivir.
    Dani siempre está presente, aunque por momentos su recuerdo se vuelve tan doloroso que nos cuesta quedarnos con todos los bonitos momentos que disfrutamos a su lado.
    No sabemos cómo sería su vida, pero si sabemos que la nuestra se truncó ese fatídico día en el que tantas esperanzas habíamos puesto.

    A lo largo de este tiempo hemos tenido que continuar con dificultad...con muchos de vosotros a nuestro lado, devolviéndonos la sonrisa sin preguntar.
    De algún modo hemos conseguido ilusionarnos de nuevo y ahora sólo deseamos que esta herida se vaya curando, dejando una buena cicatriz que nos permita recordarla cuando la miramos, y que el destino nos permita disfrutar de la pequeña que viene en camino y de nuestro gran apoyo que desde entonces es nuestra Paula.

    ResponderEliminar